رفعت حسینی      

                    

   در دشت ها ی

                گریه  

او

  قلبی بزرگ

       مثلِ غمش             

           دارد.                      .

***

در خاطراتِ کهنسالش

از رقصِ شاخه های سپیدار

تا دل شکسته گی یک فصل

از دردِ مردنِ آوازی

تا صبرِ منهدم شدۀ کوهی

چیزی

              برای دیدن و گفتن  

           دارد .                     .

 

***

او انقراضِ نسلِ بشارت را

درذهنِ کینه ورِ زخمی                     

در خوابِ منقبضِ یک شهر

تعبیر کرده بود . .

***

او

   قلبی بزرگ

        مثلِ غمش

             دارد ..

***

گاهی صدای غصۀ خود را

در دشت های گریه

                   رها می سازد

وز روزگارِ خسته             

                  سخن می گوید

در کوچۀ خموشِ سکوتی

                                        گاهی .

***

روزی

     به همرهی اندوه

تا انتهای

       جادۀ نرسیدن رفت

و آخرین نشانۀ یک باور را

یک شب میانِ حقیقت

                                            گُم کرد .